|
Ήταν αρχές δεκαετίας του
’90 όταν, όντας ακόμα φοιτητής, ξεκίνησα να γράφω μια σειρά ποιημάτων
για το ραδιόφωνο, για περίπου μια πενταετία. Η εκπομπή λεγόταν «κόκκινο
ρόδο», ήταν μια φορά την εβδομάδα θυμάμαι, και συνδύαζα τότε ποίηση και
μουσική από διάφορα είδη. Όμορφη εκπομπή! Τα ποιήματα αυτά, όπως και
δεκάδες άλλα που συνέχισα να γράφω, τα έβαζα στο συρτάρι. Για κάποιο
λόγο, είχα την αίσθηση ότι ήταν κάτι πολύ προσωπικό... Ήταν η εποχή που
δεν υπήρχαν διαδικτυακοί τόποι κοινωνικής δικτύωσης, ψηφιακή τηλεόραση
και ψηφιακό ραδιόφωνο, website και email, κινητά τηλέφωνα, mms και sms…
Ήταν η εποχή που όταν ήθελες να βρεις κάποιον φίλο, κατέβαινες στο στέκι
σου, μπας και τον πετύχεις. Ήταν η εποχή που μιλάγαμε για ένα καλύτερο,
όμορφο αύριο. Επέλεξα λοιπόν έναν αριθμό από αυτά τα ποιήματα, για να
δημιουργηθεί αυτή η συλλογή. Κι αν κάθε εποχή έχει τα καλά της, ας
κρατήσω από εκείνα τα χρόνια, την απλότητα, τη γνησιότητα και την
αμεσότητα του πραγματικού ονείρου… Είναι ό,τι μας λείπει σήμερα, σε αυτό
το φορτίο ψεύδους: όχι το ρόδο αυτό καθαυτό, αλλά το όνειρό του…
|
 |
